De laatste tijd is het gevoel van levend verlies weer vaak in mijn leven. Zo heb ik er tijden geen last van en zo is het verdrietige gevoel een paar keer per week aanwezig. En de afgelopen weken raakt het me weer regelmatig. Op verschillende momenten en in verschillende gradaties. Ook Patrick ervaart het gevoel sterk.
LEVEND VERLIES
Levend verlies is een term voor chronische rouw, die optreedt wanneer je afscheid moet nemen van verwachtingen en gedachten over hoe het leven eruit had kunnen zien, terwijl de persoon of situatie die daarvan het gevolg is, nog steeds aanwezig is. Het gaat om het rouwen om een verlies dat niet eindigt, bijvoorbeeld bij een beperking, ziekte of een veranderde relatie met een naaste.
Het overlijden van mijn schoonvader
Het gevoel van levend verlies wordt bij mij getriggerd door gebeurtenissen in het leven. Een heel goed voorbeeld daarvan is het overlijden van mijn schoonvader een aantal weken terug. Patrick en ik ervaarden beiden een grote klap toen we ons realiseerden: ‘Stel nou dat wij er niet meer zijn. Ook wij komen een keer te overlijden. Wie is er dan nog voor Thijs?’ En als wij gewoon oud worden en dan komen te overlijden, dan is Thijs al lang uitwonend in een instelling waar ze goed voor hem zorgen. Maar goed, de dood kan ook heel onverwachts komen. En nu hebben wij een testament, waarin het een en ander vast staat, maar toch…Het levend verlies kwam even hard binnen.
Kleine gebeurtenissen
Ook op andere momenten kwam het levend verlies binnen denderen. Zo gaf mijn moeder laatst een concert met haar orkest en was er een kinderorkest aanwezig. Het kinderorkest was nog maar een paar maanden aan het repeteren en ze deden enorm hun best. Superschattig om te zien en ze hadden er in elk geval heel veel lol in. In het kinderorkest zaten kinderen tussen de 8 en 12 jaar. Zo kwam het even keihard binnen wat leeftijdsgenootjes van 8 zoal doen in het leven.
Een ander moment was toen Thijs onder de douche stond vandeweek. Ik keek eens even goed naar hem. Er zit in zijn buik een hele lelijke rand van de luiers, die hij nog steeds draagt op zijn 8e. Hoe lang zal hij ze nog dragen? Gaat hij ooit zindelijk worden?
We blijven positief
Het gevoel van levend verlies kan soms als een baksteen uit de lucht vallen. Zonder dat je erop voorbereid bent. Maar we blijven positief ingesteld. Even slikken en weer doorgaan, want dat hebben we door de jaren heen geleerd. We mogen het gevoel van levend verlies ervaren, het mag er zijn. Even flink janken en dan kijken we weer in die pretoogjes van Thijs en worden we gesmoord met kusjes en knuffels. Dan kunnen we er weer tegenaan. We zien dat Thijs nog steeds enorm ontwikkelt en stappen maakt. We vieren elke mijlpaal, hoe klein die ook is. En we doen net of die slapeloze nachten er niet zijn.
Judith Winter says:
Mooi beschreven lieverd… ik sta er niet altijd bij stil maar jullie doen het zo goed… zoveel liefde, geduld wat vaak op de proef gesteld wordt maar altijd met een goed warm hart. Kus van mij