We gaan even wat jaren terug in de tijd. Zo’n 15 jaar geleden woonde ik met de vader van Mandy (toen 2 jaar) in Den Haag. Ik werkte op dat moment als administratief medewerker bij de Rabobank in Zoetermeer. Het was op kantoor, toen ik plotsklaps een hele nare hoofdpijn kreeg en me ontzettend duizelig voelde. Het voelde alsof ik een hersenbloeding had, al weet natuurlijk helemaal niet hoe dat voelt. Later bleek het een ontstoken evenwichtsorgaan te zijn. Maar joh, wat was dat eng om mee te maken. De hele dag draaide alles om mij heen en was kotsmisselijk. Ik zat op dat moment al niet echt best in mijn vel en toen gebeurde het. Ik kreeg een burn-out na een ontstoken evenwichtsorgaan.

Door een diep dal

Ik kan me niet heel veel herinneren van de periode direct na die bewuste dag op mijn werk. Ik heb vooral op bed gelegen en me heel ziek gevoeld. Zodra ik mijn ogen opende, draaide de kamer om me heen. Ik kreeg er angst van, paniekaanvallen. Hele heftige paniekaanvallen. Mijn ex begreep me niet. Ik kon ook niet goed onder woorden brengen wat ik voelde. Ik heb nooit geleerd om te praten over gevoelens. Mijn ex en ik groeiden steeds verder uit elkaar. Puur omdat we elkaar niet begrepen. Het was ook in die tijd dat ik erachter kwam dat hij niet de ware voor mij was. Het is echt een lieve vent, maar we passen totaal niet bij elkaar. Uiterlijk zag je niks aan mij, maar van binnen was ik diep ongelukkig. Later ben ik me gaan inlezen op ptss en werken. Het heeft me veel steun gegeven.

Licht aan het einde van de tunnel

Maanden gingen voorbij. Ik heb geprobeerd er voor mijn gezin te zijn in die tijd, maar eerlijk gezegd, heb ik geen idee of ik er wel genoeg voor mijn dochter was. De herinneringen uit die tijd zijn vaag en ik heb er ook nooit naar gevraagd. Mandy was wel veel bij opa’s en oma’s was en dat vond ze heerlijk. Ik drong erop aan om weer een hond te nemen, zodat ik weer naar buiten moest. Onze vorige hond hadden we weg gedaan naar vrienden, omdat hij te sterk was geworden. Ik had daar echt heel veel verdriet van, maar het was het beste voor ons en voor hem. Gelukkig zagen we hem nog vaak. Dit keer koos ik voor een hond, wat beter bij ons (mij) paste. Niet te stoer, maar een kruising border collie. Echt een doe-hond. En langzaam krabbelde ik weer wat op. We kochten ook een nieuwbouwhuis in Bleiswijk. Ik had er enorm veel lol in om keukens te kijken, badkamer uit te zoeken, meubels te kiezen. Het gaf me weer een doel in het leven.

Een totaal ander leven

Een burn-out doet iets met je en blijft je je hele leven achtervolgen. Je bent altijd bang voor een terugval. Gelukkig heb ik nu een totaal ander leven. Ik heb geleerd om te praten, om te voelen en om mezelf te zijn. Patrick is in mijn leven gekomen en samen hebben we nog onze zoon Thijs gekregen. Maar die ken je waarschijnlijk al.